lunes, 29 de mayo de 2017

UN PERRO ANDALUZ


Un perro andaluz (título original en francésUn chien andalou) es un cortometraje francés mudo (no fue hasta la versión de 1960 que se incorporaron los motivos de Tristán e Isolda de Richard Wagner y un tango), escrito, producido, dirigido e interpretado en 1929 por Luis Buñuel con la colaboración en el guion de Salvador Dalí.
Un perro andaluz nació de la confluencia de dos sueños. Dalí le contó que soñó con hormigas que pululaban en sus manos y Buñuel a su vez cómo una navaja seccionaba el ojo de alguien.
Un perro andaluz está considerada la película más significativa del cine surrealista. Transgrediendo los esquemas narrativos canónicos, la película pretende provocar un impacto moral en el espectador a través de la agresividad de la imagen. Remite constantemente al delirio y al sueño, tanto en las imágenes producidas como en el uso de un tiempo no lineal de las secuencias.
El título Un perro andaluz fue elegido porque no guardaba relación alguna con los temas del filme. Lorca se sintió aludido por él, pero Buñuel negó cualquier vinculación con el poeta.
(Fuente Wikipedia)



El texto explicativo pertenece a la página web de RTVE "a LA CARTA"

PRESENTACION Y ROTULOS.
 "IL ETAIT UNE FOIS" ("ERASE UNA VEZ"):
UN HOMBRE (LUIS BUÑUEL) AFILA UNA NAVAJA DE AFEITAR. SE ASOMA AL BALCON Y OBSERVA LA LUNA LLENA. UNA NUBE CORTA LA LUNA, LA NAVAJA CORTA EL OJO DE UNA JOVEN



 ROTULO:
"HUIT ANS APRES" ("OCHO AÑOS DESPUES'")
UN JOVEN VESTIDO DE MANERA MUY ESTRAFALARIA RECORRE EN BICICLETA LAS CALLES DE PARIS. UNA MUJER LEYENDO EN SU CASA, MIRA UN LIBRO DE ARTE, EN EL QUE APARECE EL CUADRO "LA ENCAJERA" DE VERMEER. SE ASOMA AL BALCON Y VE CAER AL CICLISTA. BAJA A LA CALLE Y BESA FRENETICAMENTE AL CICLISTA CAIDO. DE LA CAJA QUE LLEVABA EL CICLISTA, LA MUJER SACA UNA CORBATA Y LA COLOCA EN EL CUELLO DURO DE UNA CAMISA, DEJANDO LA ROPA DEL CICLISTA PREPARADA SOBRE UNA CAMA. LA MUJER SE SIENTA A SU LADO. APARECE EL JOVEN CICLISTA MIRANDO UNAS HORMIGAS QUE LLEVA EN LA MANO, PLANO QUE FUNDE CON LA AXILA DE UNA MUJER, SEGUIDO DE UN PLANO DE UN ERIZO DE MAR. EN LA CALLE, UN PERSONAJE ANDROGINO MUEVE, CON UN BASTON, UNA MANO AMPUTADA TIRADA EN LA CALLE. EL GENTIO SE AGOLPA Y LOS GENDARMES SEPARAN A LA GENTE. UN GENDARME COGE LA MANO Y LA PONE EN LA CAJA DEL CICLISTA, ENTREGANDOSELA AL PERSONAJE. EL CICLISTA Y LA MUJER MIRAN ESTA ESCENA POR EL BALCON. EL CORRO DE GENTE SE DISUELVE. EL ANDROGINO QUEDA EN MEDIO DE LA CALLE Y ES ATROPELLADO POR UN AUTOMOVIL. MIENTRAS, EN LA HABITACION, EL CICLISTA ES PRESA DE UNA GRAN AGITACION SEXUAL Y ACOSA A LA MUJER Y LE TOCA LOS PECHOS. POR MOMENTOS LA MUJER APARECE DESNUDA A LOS OJOS DEL CICLISTA QUE TIENE LOS OJOS INYECTADOS Y BABEA. LA MUJER CONSIGUE ZAFARSE Y LE AMENAZA CON UNA RAQUETA DE TENIS DE FORMA TRIANGULAR. EL JOVEN BUSCA ALGO PARA ATACAR Y EMPIEZA A TIRAR DE UNA CUERDA, LA CUAL ARRASTRA DOS PIANOS DE COLA SOBRE LOS QUE REPOSAN DOS BURROS PUTREFACTOS Y, POR MOMENTOS SE TRANSFORMAN EN DOS FRAILES (JAUME MIRAVITLLES Y SALVADOR DALI). LA JOVEN, AL HUIR DE LA HABITACION, APRISIONA LAS MANOS DEL JOVEN CON LA PUERTA, APARECIENDO DE NUEVO LAS HORMIGAS. LA JOVEN PRESIONA HASTA QUE SE DA CUENTA DE QUE ESTA EN OTRA HABITACION DONDE NUEVAMENTE EL CICLISTA APARECE, EN UNA CAMA CON SU CAJA EN LAS MANOS


ROTULO:
"VERS TROIS HEURES DU MATIN" ("HACIA LAS TRES DE LA MADRUGADA")
LA JOVEN SE ENCUENTRA EN LA HABITACION CON EL CICLISTA. UN INDIVIDUO, QUE ES UN "DOBLE" DEL CICLISTA LLEGA A LA CASA. EL INDIVIDUO INCREPA AL CICLISTA QUE ESTA EN LA CAMA. LE DESPOJA DE PARTE DE SUS ADITAMENTOS, LOS CUALES LANZA A LA CALLE. DESPUES LE IMPONE UN "CASTIGO" ESCOLAR: LE PONE DE CARA A LA PARED.


 ROTULO:
"SEIZE ANS AVANT" ("DIECISEIS AÑOS ANTES").
EL INDIVIDUO SE ACERCA A UN PUPITRE ESCOLAR Y TOMA DOS LIBROS, QUE ENTREGA AL CICLISTA, PARA QUE LOS SOSTENGA COMO CASTIGO. LOS LIBROS SE TRANSFORMAN EN REVOLVERES Y DISPARA CONTRA EL INDIVIDUO, EL CUAL CAE ROZANDO LA ESPALDA DE UNA MUJER DESNUDA QUE ESTA EN UN CAMPO. EL HOMBRE CAE Y LA MUJER DESAPARECE. UNOS PERSONAJES TRASLADAN AL MUERTO (PL DE DOS HOMBRES PASEANDO, IDENTIFICADOS POR LA FILMOTECA COMO PANCHO COSSIO Y JUAN ESPLANDIU). LA JOVEN ENTRA EN LA HABITANCION DONDE ESTABA EL CICLISTA, PERO ESTE HA DESAPARECIDO. EN LA PARED VE A UNA POLILLA QUE LLEVA UNA CALAVERA EN EL LOMO. REAPARECE EL CICLISTA Y SU BOCA SE CUBRE DE PELO. LA CHICA COMPRUEBA QUE HA DESAPARECIDO EL BELLO DE LA AXILA. DESPUES HACE BURLA AL CICLISTA SACANDO LA LENGUA. LA CHICA APARECE EN UNA PLAYA, DONDE LE ESPERA OTRO HOMBRE AL QUE BESA. SEGUIDAMENTE EMPRENDEN UN PASEO. MAS ADELANTE ENCUENTRAN ENTRE LAS ROCAS LA CAJA DEL CICLISTA Y DESECHAN SU CONTENIDO TIRANDO TODO.


 ROTULO
"AU PRINTEMPS..." (EN PRIMAVERA").

LOS TORSOS DE LA JOVEN Y DE SU NUEVO ACOMPAÑANTE APARECEN ENTERRADOS EN LA ARENA, DEVORADOS POR LOS INSECTOS

viernes, 19 de mayo de 2017

Midnight in Paris






Midnight in Paris (en Hispanoamérica, Medianoche en París) es una comedia cinematográfica estadounidense de 2011 ganadora del Óscar al mejor guion original, escrita y dirigida por Woody Allen, que se presentó en la apertura del Festival de Cannes de 2011. La película ha sido la más taquillera de Allen en los Estados Unidos. (Fuente. Wikipedia)

domingo, 14 de mayo de 2017

ABAU PARA O CURSO 2016/2017



AVALIACIÓN DE BACHARELATO PARA O ACCESO Á UNIVERSIDADE PARA O CURSO 2016/2017



ORIENTACIÓNS PARA AS PROBAS DE LINGUA CASTELÁ E LITERATURA II DO CURSO 2016-2017

En síntese, o exame (a escoller entre dúas opcións) consistirá nun exercicio cos seguintes apartados e preguntas: 

1ª PARTE (2.5 puntos)
1. Significado de palabras o expresiones en un texto (1.0 puntos) 
2. Resumen o esquema de un texto (1.5 puntos) O esquema deberá ordenar as ideas e xerarquizarlas, incluíndo as principais e as secundarias. Empregaranse esquemas nominais e non oracionais para cada un dos epígrafes. A través da lectura tanto do resumo como do esquema, alguén que non lese o texto debería poder saber de que trata e cales son as ideas principais. 

2ª PARTE (1.5 puntos) 
3. Comentario crítico del contenido de un texto. Repetimos aquí as orientacións de circulares anteriores dirixidas ao alumnado:
1. Deberás tratar de convencer con argumentos e contraargumentos.
2. Deberás organizar o teu texto debidamente; podes estruturalo en partes (sen indicalas) como, por exemplo, tesis, argumentación e conclusión.
3. Deberás manexar os recursos lingüísticos axeitados: verbos de pensamento, de dúbida… adverbios e conectores que faciliten a exposición de argumentos, fórmulas que impliquen ao receptor, etc.
4. Valoraremos a corrección e a adecuación da linguaxe ao que se solicita, preferindo sempre a sinxeleza aos tópicos e ás fórmulas de recheo.
5. Deberías ser quen de detectar os criterios nos que se basea o autor para defender o que di.
6. Deberías ser capaz de engadir exemplos que ilustren os teus argumentos ou contraargumentos e deberías ser capaz de chegar a conclusións, ainda que sexan provisionais.
7. Non se trata de realizar unha análise formal do texto, ainda que poderás referirte a algún trazo formal se estimas que contribúe a reforzar a túa argumentación.
8. Penalizaremos o feito de repetires o texto, que digas obviedades, que empregues frases ocas ou insustanciais, rexistros coloquiais ou que cometas erros de expresión ou ortográficos.
9. Non deberás exceder as 50 liñas. 

3ª PARTE (3 PUNTOS)
Esta terceira parte constará de TRES cuestións (cada una de 1.0 puntos) que recollerán os estándares de aprendizaxe establecidos na lexislación neste bloque de contidos:
·         identificación e explicación de fenómenos ortográficos, morfolóxicos, sintácticos (categorías, funcións e relacións); 
·         uso ou redacción de pequenas estruturas guiadas;
·         cuestións de carácter semántico (cuestión de sinonimia, etc.)
·         ou de  tipo compositivo como os conectores textuais, os elementos de cohesión intradiscursivos, etc.
As preguntas serán formuladas consonte o seguinte modelo:
1. Coñecemento das posibilidades de creación de palabras e enriquecemento do léxico mediante a composición, derivación, parasíntese e acronimia.
2. Identificación e uso das diferentes clases de palabras.
3. Identificación e emprego axeitado das diferentes formas verbais e das diferentes formas de perífrases verbais.
4. Identificación e emprego das diferentes clases de sintagmas ou frases, dos seus constituíntes e das diferentes funcións que podan exercer nas cláusulas ou oracións.
5. Identificación e uso das diferentes funcións primarias de cláusula ou oración (suxeito, predicado, etc.)
6. Identificación e uso das diferentes relacións existentes entre estruturas sintácticas.
7. Coñecemento das diferentes relacións léxico-semánticas das palabras (sinonimia, antonimia, hiperonimia, campo léxico e campo semántico, mediante a identificación nun texto ou o emprego de sinónimos, antónimos, etc.).
8. Identificación de voces patrimoniais, cultismos, semicultismos e préstamos.
9. Identificación de conectores ou procedimentos de cohesión.

Insístese no seguinte:
1. NON se pedirá unha análise sintáctica formal.
2. NON se pedirá análise morfolóxica de palabras, pero poderá pedirse identificación de elementos.
3. Poderase preguntar por todos aqueles elementos que contribúen a dotar de cohesión e coherencia a un texto; por exemplo, antecedentes de relativos, referentes textuais de pronomes, valores anafóricos e catafóricos dalgún elemento, identificación e emprego de conectores, etc.
5. As preguntas NON serán teóricas; non se tratará de reproducir teoría gramatical ou trazos das variedades aprendidos memorísticamente, senón de identificar ou empregar unidades lingüísticas.

 4ª PARTE (3 PUNTOS)
Esta parte constará de DÚAS preguntas, cada unha de 1,5 puntos.

Unha pregunta fará referencia a unha das obras lidas no curso e a outra á historia da literatura. Tal e como sinalamos anteriormente, as obras dos últimos cursos, escollidas polos docentes de secundaria, son as seguintes:
1. La Fundación
2. Campos de Castilla
3. Plenilunio
4. Crónica de una muerte anunciada 

7ª Pregunta (1.5 puntos): Co apoio dun pequeno fragmento (que estará identificado), as preguntas versarán sobre características, temas, personaxes, etc., da obra. As preguntas tipo poden ser:
·         Sobre Plenilunio:
1. Temas de Plenilunio.
2. Técnicas narrativas da novela.
3. Tempo e espacio da novela.
4. Punto de vista do narrador.

·         Sobre La Fundación:
1. Técnicas e recursos dramáticos en La Fundación.
2. Análise de personaxes de La Fundación.
3. Argumento e temas fundamentais en La Fundación.
4. Lugar, tempo e acción en La Fundación.

·         Sobre Crónica de una muerte anunciada
1. A técnica do realismo máxico en Crónica de una muerte anunciada.
2. A importancia do honor en Crónica de una muerte anunciada.
3. O perspectivismo como técnica narrativa en Crónica de una muerte anunciada.
4. Análise de personaxes de Crónica de una muerte anunciada.

·         Sobre Campos de Castilla
1. A paisaxe en Campos de Castilla.
2. Principais símbolos machadianos en Campos de Castilla.
3. Principais trazos formais na obra Campos de Castilla.

Dado que a pregunta irá vinculada a un pequeno texto, as lecturas seguen a ser OBRIGATORIAS e non son unha mera recomendación. Os fragmentos seleccionados serán sempre moi significativos. Non se pretende sorprender ao alumnado, senón potenciar a lectura reflexiva das obras.

 8ª Pregunta (1.5 puntos). O alumnado terá que responder a unha das seguintes cuestións:
1. O Modernismo. Características xerais a través da figura de Rubén Darío.
2. A xeración do 98: Baroja, Unamuno e Azorín.
3.  As traxectorias poéticas de Antonio Machado e Juan Ramón Jiménez.
4. O grupo poético do 27 a través dalgúns dos principais autores: Salinas, Lorca, Alberti e Cernuda.
5. O teatro español anterior á Guerra Civil: Benavente, Lorca e Valle-Inclán.
6. A poesía española nas tres décadas posteriores á Guerra Civil: Miguel Hernández, Blas de Otero, Gil de Biedma. 
7. A novela española nas tres décadas posteriores á Guerra Civil: Cela, Delibes e Martín Santos.
8. A figura de Buero Vallejo no teatro español posterior á Guerra Civil. A renovación do teatro dende o chamado Teatro Independente (por exemplo, Els Joglars, La Fura, Els comediants...).
9. A narrativa hispanoamericana da segunda metade do século XX. O boom da narrativa: Borges, Cortázar, García Márquez, Vargas Llosa.


Enlace ao  Modelo de exame de ABAU para LINGUA CASTELÁ E LITERATURA de 2017 na web da CIUG

miércoles, 10 de mayo de 2017

Madre Coraje y sus hijos, de Bertold Brecht


enlace al texto



cuaderno del CENTRO DRAMÁTICO NACIONAL




La metamorfosis, de Franz Kafka




La metamorfosis, de Franz Kafka

(Gregor Samsa es el protagonista de este relato. Vive con sus padres y con su hermana Grete y lleva cinco años trabajando en la misma empresa, desde que el negocio de su padre quebró. En ese momento, Gregorio tuvo que empezar a trabajar como dependiente para pagar la deuda que sus padre tenía con su jefe y rápidamente se convirtió en viajante de comercio; su trabajo es el único sustento de la familia. Ante su transformación, duda, no lo cree, pero al final lo acepta. En este proceso, Gregor muestra su preocupación por su familia, porque sabe que todos dependen de él. Busca la aceptación de sus padres y hermana, pero sólo obtiene el rechazo por ser lo que es. Al intentar comunicarse con los seres humanos, provoca asco, rechazo e incomprensión, efectos que le llevarán a la muerte.)

Cuando Gregorio Samsa se despertó una mañana después de un sueño intranquilo, se encontró sobre su cama convertido en un monstruoso insecto. Estaba tumbado sobre su espalda dura, y en forma de caparazón y, al levantar un poco la cabeza veía un vientre abombado, parduzco, dividido por partes duras en forma de arco, sobre cuya protuberancia apenas podía mantenerse el cobertor, a punto ya de resbalar al suelo. Sus muchas patas, ridículamente pequeñas en comparación con el resto de su tamaño, le vibraban desamparadas ante los ojos.
«¿Qué me ha ocurrido?», pensó.
No era un sueño. Su habitación, una auténtica habitación humana, si bien algo pequeña, permanecía tranquila entre las cuatro paredes harto conocidas. Por encima de la mesa, sobre la que se encontraba extendido un muestrario de paños desempaquetados -Samsa era viajante de comercio-, estaba colgado aquel cuadro que hacía poco había recortado de una revista y había colocado en un bonito marco dorado. Representaba a una dama ataviada con un sombrero y una boa de piel, que estaba allí, sentada muy erguida y levantaba hacia el observador un pesado manguito de piel, en el cual había desaparecido su antebrazo.
La mirada de Gregorio se dirigió después hacia la ventana, y el tiempo lluvioso -se oían caer gotas de lluvia sobre la chapa del alféizar de la ventana- lo ponía muy melancólico.
«¿Qué pasaría -pensó- si durmiese un poco más y olvidase todas las chifladuras?»
Pero esto era algo absolutamente imposible, porque estaba acostumbrado a dormir del lado derecho, pero en su estado actual no podía ponerse de ese lado. Aunque se lanzase con mucha fuerza hacia el lado derecho, una y otra vez se volvía a balancear sobre la espalda. Lo intentó cien veces, cerraba los ojos para no tener que ver las patas que pataleaban, y sólo cejaba en su empeño cuando comenzaba a notar en el costado un dolor leve y sordo que antes nunca había sentido.
«¡Dios mío! -pensó-. ¡Qué profesión tan dura he elegido! Un día sí y otro también de viaje. Los esfuerzos profesionales son mucho mayores que en el mismo almacén de la ciudad, y además se me ha endosado este ajetreo de viajar, el estar al tanto de los empalmes de tren, la comida mala y a deshora, una relación humana constantemente cambiante, nunca duradera, que jamás llega a ser cordial. ¡Que se vaya todo al diablo!»
Sintió sobre el vientre un leve picor, con la espalda se deslizó lentamente más cerca de la cabecera de la cama para poder levantar mejor la cabeza; se encontró con que la parte que le picaba estaba totalmente cubierta por unos pequeños puntos blancos, que no sabía a qué se debían, y quiso palpar esa parte con una pata, pero inmediatamente la retiró, porque el roce le producía escalofríos.
Se deslizó de nuevo a su posición inicial.
«Esto de levantarse pronto -pensó- hace a uno desvariar. El hombre tiene que dormir. Otros viajantes viven como pachás. Si yo, por ejemplo, a lo largo de la mañana vuelvo a la pensión para pasar a limpio los pedidos que he conseguido, estos señores todavía están sentados tomando el desayuno. Eso podría intentar yo con mi jefe, pero en ese momento iría a parar a la calle. Quién sabe, por lo demás, si no sería lo mejor para mí. Si no tuviera que dominarme por mis padres, ya me habría despedido hace tiempo, me habría presentado ante el jefe y le habría dicho mi opinión con toda mi alma. ¡Se habría caído de la mesa! Sí que es una extraña costumbre la de sentarse sobre la mesa y, desde esa altura, hablar hacia abajo con el empleado que, además, por culpa de la sordera del jefe, tiene que acercarse mucho. Bueno, la esperanza todavía no está perdida del todo; si alguna vez tengo el dinero suficiente para pagar las deudas que mis padres tienen con él -puedo tardar todavía entre cinco y seis años- lo hago con toda seguridad. Entonces habrá llegado el gran momento; ahora, por lo pronto, tengo que levantarme porque el tren sale a las cinco», y miró hacia el despertador que hacía tic tac sobre el armario.
«¡Dios del cielo!», pensó.
Eran las seis y media y las manecillas seguían tranquilamente hacia delante, ya había pasado incluso la media, eran ya casi las menos cuarto. «¿Es que no habría sonado el despertador?» Desde la cama se veía que estaba correctamente puesto a las cuatro, seguro que también había sonado. Sí, pero… ¿era posible seguir durmiendo tan tranquilo con ese ruido que hacía temblar los muebles? Bueno, tampoco había dormido tranquilo, pero quizá tanto más profundamente.
¿Qué iba a hacer ahora? El siguiente tren salía a las siete, para cogerlo tendría que haberse dado una prisa loca, el muestrario todavía no estaba empaquetado, y él mismo no se encontraba especialmente espabilado y ágil; e incluso si consiguiese coger el tren, no se podía evitar una reprimenda del jefe, porque el mozo de los recados habría esperado en el tren de las cinco y ya hacía tiempo que habría dado parte de su descuido. Era un esclavo del jefe, sin agallas ni juicio. ¿Qué pasaría si dijese que estaba enfermo? Pero esto sería sumamente desagradable y sospechoso, porque Gregorio no había estado enfermo ni una sola vez durante los cinco años de servicio. Seguramente aparecería el jefe con el médico del seguro, haría reproches a sus padres por tener un hijo tan vago y se salvaría de todas las objeciones remitiéndose al médico del seguro, para el que sólo existen hombres totalmente sanos, pero con aversión al trabajo. ¿Y es que en este caso no tendría un poco de razón? Gregorio, a excepción de una modorra realmente superflua después del largo sueño, se encontraba bastante bien e incluso tenía mucha hambre.
Mientras reflexionaba sobre todo esto con gran rapidez, sin poderse decidir a abandonar la cama -en este mismo instante el despertador daba las siete menos cuarto-, llamaron cautelosamente a la puerta que estaba a la cabecera de su cama.
-Gregorio -dijeron (era la madre)-, son las siete menos cuarto. ¿No ibas a salir de viaje?
¡Qué dulce voz! Gregorio se asustó, en cambio, al contestar. Escuchó una voz que, evidentemente, era la suya, pero en la cual, como desde lo más profundo, se mezclaba un doloroso e incontenible piar, que en el primer momento dejaba salir las palabras con claridad para, al prolongarse el sonido, destrozarlas de tal forma que no se sabía si se había oído bien. Gregorio querría haber contestado detalladamente y explicarlo todo, pero en estas circunstancias se limitó a decir:
-Sí, sí, gracias madre, ya me levanto.
Probablemente a causa de la puerta de madera no se notaba desde fuera el cambio en la voz de Gregorio, porque la madre se tranquilizó con esta respuesta y se marchó de allí. Pero merced a la breve conversación, los otros miembros de la familia se habían dado cuenta de que Gregorio, en contra de todo lo esperado, estaba todavía en casa, y ya el padre llamaba suavemente, pero con el puño, a una de las puertas laterales.
-¡Gregorio, Gregorio! -gritó-. ¿Qué ocurre? -tras unos instantes insistió de nuevo con voz más grave-. ¡Gregorio, Gregorio!
Desde la otra puerta lateral se lamentaba en voz baja la hermana.
-Gregorio, ¿no te encuentras bien?, ¿necesitas algo?
Gregorio contestó hacia ambos lados:
-Ya estoy preparado -y con una pronunciación lo más cuidadosa posible, y haciendo largas pausas entre las palabras, se esforzó por despojar a su voz de todo lo que pudiese llamar la atención. El padre volvió a su desayuno, pero la hermana susurró:
-Gregorio, abre, te lo suplico -pero Gregorio no tenía ni la menor intención de abrir, más bien elogió la precaución de cerrar las puertas que había adquirido durante sus viajes, y esto incluso en casa.
Al principio tenía la intención de levantarse tranquilamente y, sin ser molestado, vestirse y, sobre todo, desayunar, y después pensar en todo lo demás, porque en la cama, eso ya lo veía, no llegaría con sus cavilaciones a una conclusión sensata. Recordó que ya en varias ocasiones había sentido en la cama algún leve dolor, quizá producido por estar mal tumbado, dolor que al levantarse había resultado ser sólo fruto de su imaginación, y tenía curiosidad por ver cómo se iban desvaneciendo paulatinamente sus fantasías de hoy. No dudaba en absoluto de que el cambio de voz no era otra cosa que el síntoma de un buen resfriado, la enfermedad profesional de los viajantes.

·         Ejercicios:

1.- Resume el contenido de este fragmento inicial del relato de Kafka.

2.- En el texto se describe el aspecto externo del insecto. Subraya esas secuencias descriptivas. ¿Qué efecto se busca con esa descripción en quiénes leemos?

3.- ¿Qué otros rasgos descriptivos caracterizan al protagonista?

4.- Gregorio Samsa es "un hombre dominado por la mirada de los otros" que se siente atado a una obligación que sabe ajena, pero que no considera digno en él dejar de cumplirla. Trabaja para una empresa donde sus empleados tan solo son considerados productores obviando su condición de seres humanos. Se encuentran en el relato algunas particularidades que definen el carácter de Gregorio que niega su problema y pretende desviar su atención del asunto. Explica cómo lo hace.

5.- La metamorfosis de Franz Kafka es una obra en la que el espacio es clave para el desarrollo de la trama. Explica cómo se presenta el lugar donde el protagonista se encuentra al principio del relato.



enlace al texto en castellano